Witold Gombrowicz, znany ze swojego unikalnego stylu pełnego ironii i groteski, skupiającego się na krytyce społecznych i kulturowych norm, swoje spostrzeżenia na temat podziałów społecznych, snobizmu i arystokracji zawarł w opowiadaniu „Biesiada u hrabiny Kotłubaj”. Podczas spotkań z jego twórczością w Teatrze Elbląskim, mamy okazję obserwować portret społeczeństwa oraz dokonać introspekcji. Spotkania te oferują nie tylko ciekawą dyskusję, ale również świetną zabawę.
„Biesiada u hrabiny Kotłubaj” to historia odrębnego świata arystokracji, prezentowanego przez Gombrowicza jako istoty żyjące w oderwaniu od rzeczywistości. Całość rozgrywa się podczas biesiady, na której gromadzą się liczni goście, reprezentujący różne warstwy społeczne. Gombrowicz wykorzystuje ten kontekst do uwypuklenia absurdalności i sztuczności relacji społecznych oraz kontrastu między elitami a zwykłymi ludźmi. Hrabina Kotłubaj wraz ze swoimi gośćmi jest ukazana jako postać zarówno komiczna, jak i inspirująca do głębokiej refleksji nad stanem społeczeństwa.
Interesujące jest również, jak Gombrowicza opisywał to opowiadanie w przedmowie do „Pamiętnika z okresu dojrzewania” (1933 r.), którą ostatecznie wycofał z publikacji. W tej grotesce, hrabina Kotłubaj i jej goście konsumują zwykły kalafior, podczas gdy chłopiec o imieniu Kalafior błąka się po polach, podchodzi pod okno pałacu i w końcu umiera z wyczerpania. Powiązanie pomiędzy Kalafiorem-człowiekiem a Kalafiorem-warzywem jest czysto formalne i wynika jedynie z brzmienia nazwiska. Zasadnicza idea noweli skupia się na tym, że cierpienie Bolka Kalafiora dodaje smaku arystokratom, spożywającym kalafiora-warzywo. Kluczową kwestią, której nie rozumie bohater „humanitarnej” powieści, jest naturalne okrucieństwo wszelkiej arystokracji.